1986. godina bila je jedna je od najuzbudljivijih u istoriji jugoslovenske košarke. Na SP u Madridu reprezentacija je izgubila čuveno polufinale od SSSR-a. Iako su “plavi” imali 9 poena prednosti minut pre kraja, Sovjeti su sa tri trojke stigli do produžetka u kome su slavili. Tragičar meča – Vlade Divac, tada je kao osamnaestogodišnjak dobio poverenje tadašnjeg selektora i svojevremeno veličanstvenog centra koji je, slično Divcu igrao i kao plejmejker – Krešimira Ćosića. Vlade je driblao na sredini terena i izgubio loptu, načinivši grešku u vođenju lopte, nakon toga je neverovatna “zbornaja” postigla i treću trojku, nakon Sabonisa i Tihonenka, pogodio je i Valters.
Već spomenuti Ćosić je kao rođeni Zadranin doneo velilku slavu svom klubu čiji je slogan i dan danas “Bog je stvorija čovika, a Zadar košarku“. Generacije kluba koji je 1965, 1967. i 1968. osvojio tri titule predvodili su Krešimir Ćosić i Đuzepe (Josip) Đerđa. Naravno, u to vreme jugoslovenska košarka doživljavala je pravu ekspanziju, a između ostalih i Zadrovi igrači utkali su svoj trud u te uspehe.
Iste 1986. godine, Cibona je predvođena Draženom Petrovićem potvrdila evropsku dominaciju i postala prvak kontinenta po drugi put. Naravno, kao favorit su ušli i u doigravanje za domaću titulu.
U međuvremenu, Draženov bivši trener iz Šibenke (poništena titula iz 1983.), Vlade Đurović preselio se u Zadar i tamo stvorio tim kadar da dođe do finala.
Sa sjajnom centarskom linijom Veljko Petranović – Stojko Vranković, nije bilo šale, momci iz Drniša dali su timu iz „Jazina“ snagu pod košem, a sa spoljne linije tu godinu je obeležio Petar Popović. „Bradata“ ekipa iz Dalmacije (te godine su prvotimci kluba bili uglavnom neobrijani) osvojila je titulu.
Rođeni kraljevčanin Popović je sa svojih 28 godina bio u zenitu karijere, a čuveno finale donelo mu je besmrtnost. U fantastičnom meču u Zagrebu nije postigao ni jedan poen u prvom poluvremenu, ali je proradio u nastavku. Nepogrešiv sa distance, držao je svoj tim u egalu istovremeno igrajući simultanku protiv Petrovića, „košarkaški Mocart“ je postigao veliki broj poena, ali je meč okončao ranije zbog pet ličnih grešaka.
Popović je do kraja meča postigao šest trojki, a ukupno 36 poena za nešto manje od 30 minuta i sa pravom poneo epitet junaka meča koji je imao čak dva produžetka i okončan je rezultatom 111-110. Interesantni su i rodbinski odnosi, kao nosilac igre je te godine otišao na odsluženje vojnog roka, otvorivši prostor za veću minutažu svog sestrića, a tada šesnaestogodišnjeg prvotimca Arijana Komazeca, kasnije takođe dobrog beka. Naravno i sin Petra Popovića - Marko je nasledio talenat i jedan je od najboljih bekova u Hrvatskoj 21. veka.
Nije se ni otac Petar dugo predavao i nakon što je zagrizao duboko u petu deceniju života, ovaj odlični šuter je i dalje igrao – ukupno 21 sezonu u najjačem rangu.
